Δαιδαλώδη τα μονοπάτια της μίζας Το «θεσμοθετημένο» 8% του τζίρου και το πολιτικό χρήμα της Siemens

Ο κ. Μίκαελ Μπάγιερ ανέλαβε το 1998 την ευθύνη για την περιφέρεια της νότιας Ευρώπης της Siemens AG και ενημερώθηκε από εναν συναδελφό του, τον Ράινερ Πέτερ Νιντλ για τα «δεδομένα» στην Ελλάδα. Δηλαδή, ότι τα ποσοστά για τις «μίζες» στη χώρα μας ανέρχονταν στο 8% επί του τζίρου των τηλεπικοινωνιών. Ετσι απλά...

Αλλά το έτος 2000 - 2001 για έναν τζίρο 54 εκατομμυρίων ευρώ τού ζητήθηκε να εγκρίνει «μίζες» 20 εκατομμυρίων, δηλαδή ένα ποσό περί το 40% του τζίρου της εταιρείας στην Ελλάδα εκείνο το διάστημα, ενώ ο «προϋπολογισμός» για μίζες εκείν τον χρόνο ήταν 7,3 εκατ. ευρώ, δηλαδή το... «θεσμοθετημένο» 8%.

Ο κ. Μπάγιερ, και στο πλαίσιο της διερεύνησης του σκανδάλου της Siemens, είπε στους δικηγόρους της αμερικανικής δικηγορικής εταιρείας Debevoice and Plimpton LLP ότι «τα 'χασε», αλλά όταν έδειξε αργότερα τους αριθμούς στον κ. Νιντλ, εκείνος τον διαβεβαίωσε ότι αυτά τα ποσά έπρεπε να καταβληθούν «εν όψει μελλοντικών πληρωμών».

Τα ποσά αφορούσαν προκαταβολές (πληρωμές pro rata) για συμφωνίες ύψους 93 δισεκατομμυρίων δραχμών που υπέγραψαν ο ΟΤΕ και η γερμανική εταιρεία από τον Αύγουστο του 2000 έως τον Ιούλιο του 2001.

«Πληρωμές 2%»

Σύμφωνα μάλιστα με εσωτερικό έγγραφο της εταιρείας (πειστήριο 10400-6, σελ 72 και 75), από τις 11.2.1998 ώς τις 16.6.1999 εκταμιεύτηκαν για «μίζες» 46,2 εκατ. μάρκα, δηλαδή πάνω από το 40% των χρημάτων που είχαν «προϋπολογιστεί». Σε ένα έγγραφο που αποδίδεται από τον ανακριτή στον κ. Χρ. Καραβέλλα (πρώην στέλεχος του ΟΤΕ) και υπογράφεται από τα στελέχη της μητρικής, Νιντλ και Γιάσπερ, η ελληνική εταιρεία ζητεί να πληρωθούν κάπου 37,5 εκατομμύρια ευρώ έως το τέλος του 1999 εκτός απο τα 22,5 εκατομμύρια που είχαν προκαταβληθεί πριν από την υπογραφή της συμφωνίας τον Δεκέμβριο του 1997. Στις 2.3.1998 οι Νιντλ και Γιάσπερ υπολογίζουν ότι πρέπει να καταβάλουν άλλα 9 εκατομμύρια ευρώ (18 εκατομμύρια μάρκα) από «τις πληρωμές του 2%», δηλαδή από αυτές που διαχειριζόταν ο τότε διευθύνων σύμβουλος της Siemens A.E. κ. Μιχάλης Χριστοφοράκος. Μάλιστα σύμφωνα με την έκθεση της αμερικανικής δικηγορικής εταιρείας, ο κ. Πρόδρομος Μαυρίδης, επικεφαλής τηλεπικοινωνιών της ελληνικής εταιρείας -τομέας στον οποίο «οφειλόταν» σχεδόν το σύνολο του τζίρου της Siemens στην Ελλάδα- διαμαρτυρήθηκε γι' αυτήν την «έξτρα» κατηγορία «μιζών» λέγοντας μάλιστα ότι τα ποσά που διαχειριζόταν ο ίδιος έφταναν για να καλυφθούν οι πληρωμές όλων των αξιωματούχων στην Ελλάδα...

Οσον αφορά το πειστήριο 10300-3 σελίδα 354 που αναγνώρισε αμέσως ο Ράινχαρντ Σίκατσεκ (υπεύθυνος των «μαύρων ταμείων» της Siemens) κατά την εξέτασή του στο Μόναχο από τον εισαγγελέα κ. Παν. Αθανασίου και τον ανακριτή κ. Νικ. Ζαγοριανό περιλαμβάνει 3,3 εκατομμύρια μάρκα, από τα οποία το 1 εκατομμύριο «πρέπει να εκταμιευτεί αμέσως και να σταλεί στην τράπεζα που διατηρεί λογαριασμό ο κ. Βόγιας στη Ζυρίχη».

Τα υπόλοιπα χρήματα, γράφουν οι Νιντλ και Γιάσπερ, πρέπει να εκταμιευτούν κατά δόση (pro pata), δηλαδή ανάλογα με το ύψος της σύμβασης που θα εκτελείτο. Το 1999, η εκτελεστή συμφωνία που υπέγραψαν Siemens και ΟΤΕ ήταν περίπου 42 δισεκατομμύρια δραχμές και οι εκταμιεύσεις από λογαριασμό της τράπεζας «Ράιφεϊζενμπανκ» στο Σάλτσμπουργκ και το Ινσμπουργκ ήταν 10.316.000 μάρκα (ή 5.125.000 ευρώ), δηλαδή όσο το 2% του ύψους της σύμβασης «κατά δόση» (pro rata ). To μεγαλύτερο τμήμα από αυτά τα ποσά φαίνεται ότι «σηκώθηκε» απευθείας από τους λογαριασμούς ή εστάλη σε παραλήπτες που δεν είναι ακόμα γνωστοί.

Στις 4 Φεβρουαρίου του 1999 εστάλη στον λογαριασμό της ΑΒΝ ΑΜRO το εμβασμα του ενός εκατ. μάρκων στον λογαριασμό του κ. Πιταούλη για να φτάσει μέσω αυτού στον κ. Θεόδ. Τσουκάτο και το κόμμα του (σ.σ.: το ΠΑΣΟΚ αμφισβητεί ότι έλαβε το ποσό αυτό). Στην αρχική εγγραφή των κ. Νιντλ και Γιάσπερ, πλάι στον λογαριασμό της τράπεζας Credit Suisse (0835738589/6) του κ. Βόγια, ο οποίος ζήτησε από τον κ. Βίο να χρησιμοποιηθεί ο λογαριασμός του, έχει γραφτεί από το χέρι του κ. Νιντλ(;) η ονομασία ΑΒΝ ΑΜRO, δηλαδή το όνομα της τράπεζας στο οποίο πήγε το αλλο 1/4 μιας «ενιαίας πολιτικής πληρωμής».

Δύο λογαριασμοί

Aλλωστε, το ίδιο πρόσωπο που δρομολόγησε τον λογαριασμό του Αμστερνταμ σταθηκε αφορμή να χρησιμοποιηθεί και ο λογαριασμός του κ. Βόγια. Πρόκειται για τον ανθρωπο που θα έπρεπε «κανονικά» (αν δεν υπηρετούσε στην κρατική θέση στην οποία βρισκόταν πριν από το 1998) να έχει χρεωθεί τη μεταφορά των χρημάτων της Siemens στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ (αντί του κ. Τσουκάτου). Οι κατά δόσεις (pro rata ) πολιτικές πληρωμές συνεχίζονται στις 4 Ιανουαρίου του 2000, με 4 εκατομμύρια μάρκα που μοιράζονται σε δύο λογαριασμούς:

Πρώτος είναι ο γνωστός λογαριασμός της Sundbury Investments του κ. Καλδή στο Μονακό (5 Ιανουαρίου του 2000 στον λογαριασμό της Credit Foncier de Monaco, 100679) και την ίδια ημέρα εμβάζονται άλλα 2 εκατομμύρια μάρκα στην Τράπεζα Merrill Lynch (Pierce Fenner UID 145473 στην εταιρεία Super Satellite LTD αριθμ. λογαριασμού 15Χ03403). Η αμερικανική δικηγορική εταιρεία Debevoice and Plimpton LLP υποστηρίζει ότι συνολικά διατέθηκαν από τον μηχανισμό της Siemens 2%, δηλαδή κάπου 11 εκατομμύρια ευρώ (μαζί με την εταιρεία Placid Blue). Κανείς δεν γνωρίζει το ακριβές ποσό που έφτασε στα ταμεία των κομμάτων στις εκλογικές χρονιές 2000 και 2004, αν και τα ποσά, 4 εκατομμύρια μάρκα για το 2000 (σ.σ. μια... ιδιαίτερα ακριβή εκλογική χρονιά, με πολύ καλούς τζίρους για την εταιρεία) και 1.376.000 ευρώ το 2004 (χωρίς το σύστημα ασφάλειας) θεωρούνται «μέσα στα πράγματα» από ανθρώπους της Siemens που διαχειρίστηκαν «μαύρα ταμεία» της εταιρείας.

Είναι χαρακτηριστική η αποστροφή του κ. Σίκατσεκ προς τους δικηγόρους της εταιρείας Debevoice and Plimpton LLP.

«O Σίκατσεκ είπε πως θυμήθηκε τον Μαυρίδη να λέει ότι δεν τον ανησυχούν τα νομικά προβλήματα στην Ελλάδα, γιατί τα πράγματα ήταν πολύ πολιτικοποιημένα για την περίπτωση που θα αντιμετώπιζε δίωξη, καθώς πολλοί ανθρωποι είχαν πράγματα να κρύψουν. Ο Σίκατσεκ είπε ότι ήταν πιθανό ο Μαυρίδης να ήταν πιο ανήσυχος, επειδή δέν θα ήταν σε θέση να τηρήσει όλες τις υποσχέσεις του μετά το πάγωμα όλων των λογαριασμών...».

Από τη συγκέντρωση των αναλυτών της Siemens στην Αθήνα το 2004 και την κατάθεση των κ. Σίκατσεκ και Κουτσενρόιτερ γνωρίζουμε ότι και το 2004 ο κ. Χριστοφοράκος χρησιμοποίησε την «πρακτική» του 2%, εν όψει εκλογικού αγώνα. Ο ίδιος ο τέως διευθύνων σύμβουλος της Siemens αρνείται ότι γνώριζε το παραμικρό ή ότι έκανε παρόμοιες πληρωμές. Η «γραμμή» του απέναντι στην Debevoice and Plimpton LLP ήταν να αρνείται τα πάντα. Καθώς φαίνεται, δεν τον βοήθησε και πάρα πολύ...