Η εκτροπή ποσότητας νερού του ποταμού Αχελώου στη Θεσσαλία και το βαμβάκι

Οι επικρίσεις του έργου συνοδεύονται συχνά από τις επικρίσεις κατά «της καλλιέργειας του υδροβόρου βάμβακος» και με συστάσεις για αντικατάστασή του για προστασία του περιβάλλοντος, χωρίς να υποδεικνύεται με τι θα αντικατασταθεί. Το βαμβάκι καλλιεργείται στη Θεσσαλία από την αρχαιότητα.

Αλλά τι είναι το ελληνικό βαμβάκι που αναθεματίζουν; Απαντήσεις έδωσαν αρκετοί πριν από αιώνες. Πρώτος ο Φελίξ Μποζούρ, πρόξενος της Γαλλίας στην Ελλάδα στο τέλος του 18ου αι., ουσιαστικά εμπορικός κατάσκοπος, γράφει στο βιβλίο του «Πίνακες Εμπορίου» ότι το νήμα βαμβακιού των Αμπελακίων είναι γλυκό, το πιο απαλό στην αφή και το πιο ανθεκτικό. Ο Ελληνικός Οργανισμός Βάμβακος διαπίστωσε ότι το ελληνικό βαμβάκι είναι το καλύτερο στον κόσμο στην κατηγορία του. Τα βιομηχανικά φυτά κατά την επεξεργασία τους από εργοστάσια απασχολούν εργάτες. Ο Γ. Δοντάς, ιδρυτής της βαμβακουργίας «Επίλεκτος», σε συνέντευξή του στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» Αθηνών την 20/6/1991, είπε μεταξύ άλλων: «Το βαμβάκι είναι ο λευκός χρυσός της Ελλάδας. Ετησίως η χώρα παράγει 250.000 - 300.000 τόνους. Αν πωληθεί εκκοκκισμένο προς 250 - 300 δρχ. το κιλό, αποδίδει 65 - 90 δισ. δρχ. Αν νηματοποιηθεί και πωληθεί, θα αποδώσει 200 - 270 δισ. δρχ. Σε ύφασμα το ίδιο βαμβάκι αποδίδει 450 - 540 δισ. Σε ύφασμα φινιρισμένο και χρωματισμένο το ποσό αυτό επαυξάνεται. Σε φανέλες, κάλτσες και συναφή αποδίδει ένα ιλιγγιώδες ποσό από 3 μέχρι 9 τρισ. Και αν το βαμβάκι μεταποιηθεί σε επώνυμο ελληνικό ρούχο υψηλής μόδας, τότε τα τρισ. μπορεί να αυξηθούν δυο τρεις φορές».

Για να γίνουν, όμως, αυτά τα ασύλληπτα για τη συνήθη φαντασία αποτελέσματα, απαιτείται κρατικός έλεγχος. Οταν στη δεκαετία του 1950 αγγέλθηκε η αλλαγή καλλιεργειών, οι τεχνολόγοι του Δημοσίου εισηγήθηκαν την άρδευση με σταγόνα και τη συνδυασμένη «αγροτική βιομηχανική ανάπτυξη», όπως γίνεται σε όλες τις χώρες. Οι κυβερνήσεις δεν κάνουν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και επέβαλαν τη χωριστή ανάπτυξη γεωργίας και βιομηχανίας, με συνέπεια να γίνουν κυρίαρχοι οι βιομήχανοι και να καταργηθεί με εισήγησή τους ο Οργανισμός Βάμβακος, για να μην υπάρχει έλεγχος. Συνέπεια: «Ο καθένας βιομήχανος κάνει ό,τι θέλει», είπε ο Δοντάς και κακοποιούν το ελληνικό βαμβάκι με εισαγόμενο κατώτερης ποιότητας και με προσμείξεις συνθετικών ινών για να παράγουν φθηνότερα, αλλά έσκαψαν τον λάκκο τους. Οι υφαντουργίες κλείνουν η μία μετά την άλλη και μένουν κερδοφόρες μόνον όσες επεξεργάζονται το ελληνικό βαμβάκι. Από το παραγόμενο βαμβάκι δεν μένει ούτε κιλό απούλητο και αποφέρει με εξαγωγές εκκοκκισμένο 400 εκατ. δολάρια ετησίως. Από τα 6 εκατ. κ.μ. νερού του Αχελώου που χύνονται στη θάλασσα, η Θεσσαλία θα πάρει 600.000. Τα 5 αν όχι και τα 5,5 εκατ. κ.μ. νερού του Αχελώου κυλούν από τα βουνά της Θεσσαλίας.

Οι πατέρες μας μοίραζαν με το εθιμικό δίκαιο το νερό σε γειτονικές περιοχές, αφήνοντας όμως δικαιωματικά ανάλογη ποσότητα σ’ εκείνη που το είχε. Στην Αγγλία το εθιμικό δίκαιο ισχύει, στην Ελλάδα όχι. Αν κρατήσει η Θεσσαλία το 10%-5% από το νερό που δίνει στον Αχελώο, διαμαρτύρονται πονόψυχοι ορνιθολόγοι γιατί θα υποφέρουν τα πουλάκια και θα χύνεται λιγότερο νερό στη θάλασσα, που υποφέρει από λειψυδρία, αλλά δεν νοιάζονται αν ο γερασμένος ελληνικός πληθυσμός έχει υπογεννητικότητα. Και αν συνεχιστεί η εγκατάλειψη της γεωργίας θα φύγουν στο εξωτερικό όσοι νέοι απέμειναν στην ύπαιθρο, μια και η Αθήνα δεν χωράει άλλους μετανάστες.

Κυβερνήσεις, πολιτικοί, εκσυγχρονιστές και κουλτουριάρηδες αποφασίζουν κρίνοντας με ορίζοντα το κράτος Αθηνών - Πειραιώς και περιχώρων, με συνέπεια να οδηγείται η γεωργία στο «τετέλεσται» και η βιομηχανία στις ζημιογόνους ΔΕΚΟ της «αρπαχτής» που δεν παράγουν τίποτα Made in Greece, εκτός από λίγες ιδιωτικές καλές εξαιρέσεις. Ως πότε όμως; Το αδιέξοδο και η κατάρρευση είναι μπροστά μας.